Μία «άγνωστη» όπερα, που ωστόσο θεωρείται πλέον κορυφαία ως προς την ωριμότητα του ύφους της μουσικής του Βέρντι, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Εθνική Λυρική Σκηνή, με την πλέον ιδανική της σύνδεση: Ο διεθνώς αναγνωρισμένος και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, Σερ Νίκολας Χάιντερ, ο δημιουργός των σκηνικών και των κοστουμιών Μπομπ Κρώλεϋ, σκηνογράφος που έχει έως σήμερα κερδίσει επτά βραβεία Τόνυ και δύο βραβεία Ολίβιε, ο εξαιρετικός στους ευρηματικούς φωτισμούς Μαρκ Χέντερσον, ο Φιλίπ Ωγκέν, διακεκριμένος αρχιμουσικός που έχει διευθύνει μερικές από τις σημαντικότερες όπερες παγκοσμίως σε μεγάλα θέατρα, όπως της Βιέννης, του Μιλάνου, της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, κορυφαίοι ερμηνευτές με διεθνή ακτινοβολία. Ανάμεσά τους, ο διάσημος Αργεντίνος τενόρος Μαρσέλο Πουέντε στον ρόλο του Ντον Κάρλο, ο εντυπωσιακός βαθύφωνος Αλεξάντερ Βινογκράντοφ στο ρόλο του Φιλίππου Β΄, ενώ στον ρόλο του Ροντρίγκο, εναλλάσσονται ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος με τον Δημήτρη Πλατανιά, και οι δύο σπουδαίοι βαρύτονοι πρωταγωνιστές. Στους γυναικείους ρόλους ξεχωρίζουν η Μπάρμπαρα Φρίττολι, Ιταλίδα σοπράνο με διεθνείς εμφανίσεις, η γνωστή Ρουμάνα υψίφωνος της ΕΛΣ, Τσέλια Κοστέα, η μέτζο σοπράνο Εκατερίνα Γκουμπάνοβα, περιζήτητη έπειτα από την ερμηνεία της στον ρόλο της Μπρανγκαίνε στον Τριστάνο και Ιζόλδη και η Έλενα Ζίντκοβα, βραβευμένη ως εξέχουσα Ρωσίδα καλλιτέχνης.
Στον Ντον Κάρλο, μουσικό έργο βασισμένο στο θεατρικό του Φρήντριχ Σίλλερ, το κεντρικό πρόσωπο ξεδιπλώνει τις βαθιές πτυχές ενός ανθρώπινου χαρακτήρα που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ του καθήκοντος και του συναισθήματος του, εκφράζοντας μέσα από τον χαρακτήρα του τη σύγκρουση μεταξύ της κοσμικής και της θρησκευτικής εξουσίας, τα όρια του φιλελευθερισμού και της απολυταρχίας, θέματα που απασχολούσαν έντονα τον πολιτικοποιημένο Βέρντι. Ωστόσο στην όπερα αυτή ο Βέρντι δε διαχειρίζεται γνωστά ιστορικά γεγονότα, αλλά πρόσωπα της φαντασίας, προκειμένου να αναδείξει πολιτικά θέματα. Η σκηνοθεσία του Νίκολας Χάιντερ βοηθά σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση, στην ανάδειξη της ανεπίλυτης διαμάχης μεταξύ εκκλησίας και κράτους, κάνοντας κοινό και κριτικούς να αναφέρονται στη συγκεκριμένη παραγωγή, ως το αποτέλεσμα μίας ευφυούς προσέγγισης.